Nicaragua

Vroeg vertrekken we naar de grens met Nicaragua. Het is zo'n 40km en we doen er een uurtje over. We halen onze stempel Costa Rica uit en nemen afscheid van Alexis. Aan de andere kant zal de nieuwe chauffeur ons opwachten die ons ook naar Playa Carrillo (CR) brengt. We lopen met onze bagage de grens over en wachten in de bus op Vincent en onze paspoorten. Je merkt gelijk dat het land een stuk armer is. Voor de ramen van de bus verschijnen mensen die vanalles proberen te verkopen; hangmatten, pennen, kunstwerken, schelpenpoppetjes, eten, drinken, ijs, sigaretten etc. Een oude man kwam bedelen en begon voor de deur te huilen. Vincent heeft ons gewaarschuwd dat er in Nicaragua veel armoede is, de mensen zijn opdringerig, ze bedelen en huizen zijn slecht. In de bus valt ons ook op dat er veel dieren lopen bij de huisjes, kippen en varkens, af en toe een koe, geit of paard. Veel mensen op de fiets, te voet of te paard, auto's zijn duur en weinig mensen kunnen zich dit veroorloven. En mannetje op de fiets lacht ons zijn gouden tanden bloot.

Op de weg naar Granada zien we een groot eiland met 2 vulkanen, 1 slapende en 1 actieve. Het zicht is erg goed en er is weinig bewolking wat weinig voorkomt, bij het meer stoppen we voor een foto. In het stadje hebben we een mooi hotel in het centrum. Het was vroeger het huis van de gouverneur. Muren van de kamers van bedienden zijn doorgebroken waardoor sommigen zelfs 2 badkamers hebben. Het is heerlijk warm buiten en we lunchen bij een restaurant met een gezellig tuintje (veel vega keuze!) Na een stadswandeling plonsen we lekker het zwembad in. Die avond hebben we mexicaans gegeten, onder onze tafel zat een fan. Een van de vele zwerfhonden. Naast bedelaars en dronkelappen lopen er op staat heel veel kinderen die spulletjes verkopen, trucs doen en geld vragen. De kinderen moeten het geld aan hun ouders afstaan die er meestal weer drugs van kopen. We hebben ook kinderen high op staat zien lopen. Daarnaast horen de kinderen op school of thuis, niet op staat. Terug in het hotel gaan slapen met af en toe vuurwerk/kanonschot. Volgens Vincent wordt er te pas en te onpas afstoken op iedere (schijn) heilige (feest)dag.

Na een pancakes ontbijt hebben we een drukke dag voor de boeg. We vertrokken naar het enige treinstation van Nicaragua. Ze zijn hiermee begonnen naar het spoor ging stuk. Reparatie was te duur dus zijn ze ermee gestopt. Uiteindelijk is het verkocht maar ook het geld is verdwenen (corrupt). Op naar Masaya en de vulkanen hier. De gids verteld dat er recent in heel Midden Amerika een verhoogde activiteit is qua vulkanen en aardbevingen. Vulkanen in 'de ring van vuur' zijn onrustiger dan normaal. Een paar maanden geleden kwam er as en rook wel 5km hoog uit de vulkaan, maar geen eruptie (daar is het wachten op). Recent was er een aardbeving (net als 5 sept een grote aardbeving in Costa Rica). Vanwege de verhoogde activiteit kunnen we niet helemaal naar boven en mogen we maar een paar minuten bij de krater. Dit ook ivm de gassen, deze ruik je niet maar proef je wel (lang geduurd voor die vieze smaak weg was). We krijgen allemaal een mooie helm op en veiligheidsinstructies. Het busje rijdt ons tot de krater en wacht met de neus naar de uitgang op ons. Aan de rand van de krater hebben we een spectaculair zicht afgewisseld met wolken mist. Je ziet geen lava (al enige tijd niet meer) maar het is erg gaaf! De vulkaan af zie je sporen aa-lava (erg scherp) die door eerdere uitbarstingen zijn achtergelaten. In het bezoekerscentrum is veel informatie over vulkanen (en de 'Ring van Vuur' door heel Amerika) en aardbevingen. We bezoeken een lokale markt waar we ruim een uur rond dwalen. Ze verkopen naast groente, fruit, rijst, kruiden, vlees (ook levende kippen), vis ook kleding, schoenen (en schoenmakers), schoonmaakartikelen, piñatas, speelgoed, meubels etc. etc. Het was leuk even te zien maar was blij weer verder te gaan, je valt er wel op als toerist met je blonde haren. Op naar Catharina, de witte (naar de witte huisjes of de witte magie die er zou zijn). Onderweg ligt een doodgereden paard op staat. We lunchen in een restaurant met uitzicht op een groot kratermeer. Een wit stadje verderop bezoeken we 'kleine Vincent' (petekind van onze gids), zijn moeder en broer. Vincent neemt altijd iets mee als hij langskomt. Kleine Vincent krijgt een rode bal. Zijn moeder een gasfornuis en gasfles. De kinderen in de wijk lollies, kleine Vincent stopt ze met papier en al in zijn mond. Iedereen helpt het gasfornuis aansluiten en we mogen het huisje bekijken. We kunnen ons niet voorstellen hier te wonen. Naast deze familie is een keramiekatelier waar we een demonstratie krijgen van het hele proces. De klei halen ze in de buurt van de vulkanen. In het atelier dansen ze hier op, net als hun voorouders deden. Met wat water wordt de klei in de gewenste vorm gekneed. Dit gaat erg snel! Na veel polijsten met gladde stenen en de zaad van een vrucht wordt er een tekening gemaakt.Dit wordt ingekleurd met verf gemaakt van gekleurde steentjes/zand verzameld bij de verschillende vulkanen. Na het aanbrengen van iedere kleur weer polijsten zodat de kleur erin blijft. Na 8 dagen drogen wordt de pot/vaas oid heel wat uren op verschillende temperaturen gebakken. Na een dag afkoelen ingewreven met bijenwas en gepoetst met een doek. Het keramiek glimt nu mooi. Ze beloven dat de kleuren nooit zullen vervagen en het keramiek mooi blijft. Hoe ze dit weten? Ze gebruiken dezelfde methodiek en producten als hun voorouders ''kijk maar in de musea''. We kopen een keramieken schildpadje en zwaaien de kindjes uit. We hebben een groot kerkhof bezocht (alles boven de grond of graftombes) met een hele boel grote, dure grafen. De gids vertelt dat een familie grond koopt waarop een x aantal grafen komen. Is het vol? Dan gaat het oudste graf eruit en komt er een nieuwe steen of wordt de oude overgespoten.
Mariëlle liet 's avonds haar eten inpakken wat ze niet op kon. Er sliep een kindje op straat aan wie ze het gaf. Vliegensvlug verscheen er achter de suffe moeder een tweede kindje en aten ze gretig toen het eenmaal uitgepakt voor ze lag, Mariëlle dankbaar aaien op haar haar...

De volgende ochtend varen we zo'n 1,5 uur in het zonnetje tussen de eilandjes op het grote meer van Nicaragua. We zien voornamelijk (water)vogels maar ook nog apen. Met de koetsen worden we weer teruggebracht naar het hotel. Hier springen we achterin een bakkie om de gaarkeuken voor de kinderen te bezoeken. Zo'n 5jr geleden is de NLse Rolien hier neergestreken. Ze heeft een gaarkeuken opgezet waar dagelijks 80-100 kinderen een voedzame maaltijd kunnen krijgen. De kinderen kiezen zelf de portie, s, m of l maar moeten wel het bordje leegeten. Voorwaarde is dat de kinderen naar school moeten. Ondervoedde en getraumatiseerde kinderen krijgen hier naast een maaltijd psychische hulp (fulltime aanwezig), medische zorg en aanvullend onderwijs; lezen, schrijven, rekenen. Dit laatste is echt nodig omdat de kwaliteit van het reguliere onderwijs slecht is, er zijn te veel kinderen en te weinig (goede) leraren. Van de 3-4 uur per dag school zijn ze nog veel vrij. Ook ouders krijgen hulp bij het leren lezen en schrijven. De gaarkeuken ontvangt van een Amerikaanse dominee zakken rijst met toegevoegde mineralen en vitamines.Daarnaast ontvangen ze 1x per week afgeschreven groente/fruit van een grote supermarktketen. Voor de rest is de gaarkeuken afhankelijk van donaties! We kopen allebei en shirt en doneren onze bijdrage aan dit goede doel! We mogen een bestemming kiezen en schrijven bij voor educatief materiaal. De kinderen zijn dol op knuffelen, thuis zijn ze vaak ongewenst en worden helaas ook zo behandeld.Kijk op de site voor meer informatie en foto's http://www.conos-granada.com/

Tijdens onze lunch zien we de wind opsteken en het zand door de straten stuiven. Net op tijd zijn we bij de veranda van ons hotel. Het regent keihard en we hebben sinds die ochtend nog geen water en stroom. Na een heerlijk dutje en nog een blokje om wordt het donker, pikkedonker! Met wat kaarsjes werd het hotel wat verlicht, de aggregaat deed ook niet meer. Rolien kwam mijn kleine shirt brengen en we hebben bagels met roomkaas gekocht bij een zaakje dat stroom had en nog net open was. Blijkbaar is het niet normaal dat er zo lang geen water/stroom is. Maken wij toch wat mee in een donker Granada. Samen met Vincent zijn we met Rolien en zaklampen meegelopen naar haar huis want alleen in het pikkedonker niet echt veilig. Terug in de straat bij het hotel knipperen langzaam de lampen weer aan...

De volgende ochtend vroeg de wekker en nemen we afscheid van de kolonne mieren op onze muur, de kakkerlak en Granada. De grensovergang Nicaragua uit ging vlot, na wat 'oprotpremies' en $5 aan een meneer die onze bagage heeft 'gecheckt' (alles lag op het dak van de bus vastgemaakt) kwam een ambtenaar ons weer persoonlijk onze paspoorten teruggeven en tot ziens zeggen. Op naar de Costa Ricaanse ambassade, hier moeten we allemaal de bus uit voor een stempel. Ook wordt hier de chauffeur, bus en bagage gecheckt. Als de bus door de 'desinfectie' (3 druppels, $10) is geweest rijden we het mooie Costa Rica weer in. Na een paar uur rijden en een korte bustour door Samara komen we aan bij Playa Carrillo. Een verlaten baai met een prachtig zandstrand, palmbomen, golven en in de verte dobbert één bootje. Hier vermaken wij ons nog wel een paar dagen :)